Pewnie zastanawiacie się, co mnie aktualnie potrafi rozśmieszyć? I z czym mi się obecnie kojarzy słowo 'komedia’?

Na pewno nie z głupkowatymi filmami spod szyldu Scary Movies, pełnymi prostackich gagów, kierowanych stricte w stronę nastoletniego odbiorcy. Nie bawią mnie również rozwlekłe tasiemce z dogrywanym śmiechem widowni, tudzież inne, śmieszne-na-siłę hity kinowe, które sprzedają swoje najlepsze fragmenty w ramach filmowych zapowiedzi. Czasem zerkam na stand-upy, ale nie zawsze czuję się po nich zaspokojony intelektualnie, więc zazwyczaj szukam dalej. I po długim okresie posuchy, w końcu trafiłem na coś ciekawego w tej materii.

Nie używam Adblocka, więc jakiś czas temu wyświetliła mi się reklama oferty stacji Comedy Central z ich nową produkcją, będącą czymś w rodzaju szalonego kolażu stylistki The Memphis Group i Vaporwave z twórczością Patrica Nagela, podlanych retro sosem Synthwave, a także bazującego na konwencji animowanego serialu komediowego pt. Archer. Ta szalona kombinacja mogła się okazać niezwykle trudna do sensownego zespolenia. A jednak twórca serialu, Scott Gairdner okiełznał tak rozległy zakres tematyczno-stylistyczny, tworząc niezwykle wciągające dzieło pt. Moonbeam City.

Patric Nagel

Zanim przejdę do omówienia właściwego utworu, chciałbym Wam przybliżyć sylwetkę jednego z ciekawszych artystów XX wieku. Patric Nagel przyszedł na świat w 1945 roku w Dayton, w stanie Ohio, ale większość swojego krótkiego życia spędził w Los Angeles. To właśnie miasto Aniołów i znajdujący się w nim Uniwersytet Stanowy 'przywróciły’ światu młodego mężczyznę, który po wojnie w Wietnamie szukał nowego otwarcia w swoim niespokojnym życiu. Po ukończeniu wydziału Sztuk Pięknych w 1969 roku, utalentowany młodzian rozpoczął karierę freelancera i podjął współpracę m.in. z koncernem IBM, ABC Television, Ballantine Scotch czy magazynem Rolling Stone.

W drugiej połowie lat 70 Nagel nawiązał kontakt z firmą Playboy, dla której tworzył okazyjne projekty aż do końca swojego życia. To właśnie podczas tej relacji, a także wielu sesyjnych godzin z profesjonalnymi fotografami, ilustratorowi udało się opracować nowatorski styl portretowania kobiet, określany często mianem pierwszej takiej pracy pt. The Nagel Woman. Za pomocą wielu uproszczeń i szeregu delikatnych linii konturowych, udało mu się pokonać stylistykę Pin-Up i odczarować kobiece piękno, które w lekko prowokacyjny, ale równie niedostępny sposób emanuje z wielu jego obrazów. Bogatej twórczości Nagela zawdzięczamy świetne koncepcje postaci w serialu Moonbeam City.

The Memphis Group

Ale, moment! Chwileczkę! Mój kolejny krok nie będzie jeszcze seansem współczesnego serialu. Zanim włożę kastę VHS do magnetowidu, chciałbym się przyjrzeć innemu, równie ważnemu zjawisku w świecie współczesnej sztuki, czyli frakcji artystów działających pod wspólnym szyldem jako Grupa Memphis. Czym była i czego dokonała ów drużyna? TMG To założony w 1980 roku w Milanie kolektyw włoskich artystów, związanych z postmodernistyczną koncepcją projektowania mebli, przedmiotów, tkanin i szkła, bazującą na komponowaniu ze sobą bogatej palety intensywnych kolorów oraz geometrycznych kształtów. Grupa powstała z inicjatywy Ettore Sottsass’a, który zorganizował w swoim mieszkaniu spontaniczne warsztaty dla swoich kreatywnych przyjaciół.

Artyści debatowali i tworzyli cały wieczór, czerpiąc inspiracje z nurtów Art Deco i Pop-Art, a nawet powstałego w latach pięćdziesiątych Kitschu. W tle przygrywał im zapętlony utwór Boba Dylana pt. Stuck Inside of Mobile with the Memphis Blues Again, od którego ich ruch zapożyczył swoją nazwę. W trakcie swojej późniejszej działalności, członkowie grupy wywarli ogromny wpływ przede wszystkim na sferę odzieżową, tworząc podstawy pod stylistykę krzykliwych wzorów, z których chętnie korzystały wszystkie gwiazdy showbiznesu: od aktorów z Miami Vice, aż po raperów. I choć grupa zakończyła oficjalnie działalność w 1988 roku, to jej spuścizna wpływała na modę jeszcze do połowy lat dziewięćdziesiątych. A patrząc na omawiany tytuł, można śmiało powiedzieć, że popularność stylistyki jest wiecznie żywa i wpłynęła m.in. na powstanie…

…Moonbeam City

Czym jest i dla kogo powstał ów tytuł? Moonbeam City to amerykański serial animowany, stworzony przez w/w Scotta Gairdnera i debiutujący na kanale Comedy Central w sierpniu 2015 roku. Specyficzny i momentami obrazoburczy cykl, przesadzony niemal w każdym aspekcie, jest produkcją kierowaną głównie w stronę dorosłego odbiorcy, pamiętającego kolorowe lata 80′ i 90′. To również, a może przede wszystkim retro-futurystyczny trip, będący czymś w rodzaju ciekawego kolażu gatunków, zestawionych ze sobą w komediowym stylu i parodiujących wiele klasycznych tytułów, takich jak Miami Vice, Magnum czy Scarface.

Jego siłą napędową jest bez wątpienia grono protagonistów, składające się z członków dosyć dziwacznego oddziału policji, którzy zamiast ratunku, często fundują mieszkańcom Moonbeam City ogrom niepotrzebnych zniszczeń i zgonów, nie oszczędzając nawet najwyższych rangą urzędników czy gwiazd tamtejszego showbizu. Głównym sprawcą zamieszania jest detektyw Dazzler Novak – narcystyczny raptus, mający niezwykłą zdolność do opacznego pojmowania wszelkich działań operacyjnych i zestawiania ich ze swoim chorobliwym ego. Jak nietrudno zgadnąć, takie podejście to gwarancja problemów. A gdy dodamy do tego jego bardziej uparte, złośliwe i wiecznie zazdrosne alter-ego w osobie Radward’a „Rad’a” Cunninghama, to otrzymamy gotowy przepis na katastrofę.

Męskie ambicje próbują trzymać na wodzy dwie – na ogół – spokojne panie, Pizzaz Miller i Chrysalis Zirconia Tate, sprawujące dla odmiany totalnie przeciwległe rangą funkcje: komendanta policji i młodszego pomocnika śledczego. Lecz nawet one nie są w stanie powstrzymać ambicjonalnych zapędów swoich niezrównoważonych emocjonalnie kolegów. Więc przez dziesięć kolejnych odcinków będziemy mogli prześledzić różne wariacje na temat absurdalnego rozwiązywania spraw kryminalnych, często w oparach sarkazmu i groteski. Oczywiście, całość w rytmie ejtisowych dzingielków i blasku turkusowo-różowych neonów.

Pierwszego grudnia 2015 roku, serial został nominowany do nagrody Annie Award w kategorii Najlepszej Produkcji Animowanej, ale ostatecznie przegrał z rodziną Simpsonów. Być może to właśnie miażdżące opinie wielu krytyków (w przeciwieństwie do raczej umiarkowanie zadowolonych fanów) przyczyniły się do wstrzymania emisji, a późniejszej kasacji całej produkcji. Szkoda, bo może gdyby specyficzne poczucie humoru scenarzystów zahaczyło o jakiś większy motyw przewodni, rozciągnięty na wszystkie epizody, to dzisiaj cieszylibyśmy się kolejnym sezonem tej nietypowej komedii. Niestety, nie udało się… 

źródło foto: 1, 2, 3